Syrena z rodu Weasley

Septimus Weasley miał 24 lata, gdy zostawił swoją narzeczoną w Wielkiej Brytanii i popłynął w długi rejs statkiem na drugi koniec planety.

To nie było samolubne. Nie zrobił tego po to, by od niej uciec ani po to, by odwlec ślub, ani dlatego, że po dwóch dekadach miał dość swojej rodziny.

To była wyprawa badawcza. W tamtych czasach syreny, w przeciwieństwie do trytonów, były istotami znanymi większości czarodziejów jedynie z legend, o mugolach nie wspominając. Septimus chciał przysłużyć się magicznej społeczności i dowiedzieć jak najwięcej o tych stworzeniach. Oczyma wyobraźni już widział artykuły w gazetach i długie rozdziały w rozmaitych książkach poświęcone jego wielkim odkryciom. Nie wiedział jeszcze co prawda, jakie to mają być odkrycia, ale był pewien, że będą wielkie.

Był człowiekiem młodym (najmłodszym z siedmiu braci - to stąd wzięło się jego imię), rudowłosym i żądnym przygód. Szczególny pociąg czuł do morza. Nie zamierzał jak jego rodzice i dziadkowie całego życia spędzić w jednym kraju. Świat stał przed ludźmi otworem! Cóż za sens jest mieć możliwość poznawania go, a tego nie robić?

Gdy więc pojawiła się szansa wzięcia udziału w takiej wyprawie, mężczyzna nie zastanawiał się długo. Powiadomił o swojej decyzji Cedrellę Black, którą po powrocie miał zamiar uczynić Cedrellą Weasley, rodzinę i przyjaciół, namówił dwóch braci (czwartego i szóstego w kolejności starszeństwa) do towarzyszenia mu, skontaktował się z czwórką swoich hogwarckich współlokatorów i zachęcił ich wszystkich do podróży. A pół roku później, żegnany przez lekko zaniepokojoną jego przyszłym losem narzeczoną, szesnastu członków rodziny oraz dwudziestu jeden bliższych lub dalszych znajomych, wsiadł na statek i zniknął z ich życia na dziewięć lat. Jedynym dowodem na to, że wciąż chodzi - i pływa - po tym świecie stały się wysyłane dość nieregularnie listy. Nie można go jednak za ten brak regularności winić, bo skąd wziąć sowę na pełnym morzu?

Jego wiara w słuszność całego przedsięwzięcia została poważnie zachwiana już czterdzieści minut po wypłynięciu z portu, gdy, przewieszony rzez burtę, dekorował powierzchnię oceanu swoja treścią pokarmową. Na szczęście chorobę morską udało się szybko wyleczyć mocnym eliksirem, którego duży zapas znajdował się pod opieką szefa okrętowej kuchni, i jeszcze mocniejszą zawartością piersiówki jednego z majtków.

W planach mieli opłynięcie Afryki od południa, a następnie dłuższy postój na Półwyspie Arabskim, podczas którego przygotują się do ominięcia szerokim łukiem krajów azjatyckich, w szczególności Indii, z którymi czarodziejska część społeczności Wielkiej Brytanii nie była w tamtym czasie w najlepszych stosunkach.

Posejdon czuwał. Podróż przebiegała bez zakłóceń, aż w końcu, z tygodniowym ledwie opóźnieniem, przybili do brzegu jednej z wysp.

Septimus, który już podczas poprzednich postojów doświadczył słynnego "kołysania lądu", tym razem w ogóle nie zwrócił na nie uwagi. Był zbyt zaabsorbowany widokiem białej, piaszczystej plaży, soczyście zielonych kęp roślin, lazurowego błękitu morza... Pomyślał wtedy, że chciałby, aby Cedrella i jego dzieci też mieli okazje doświadczyć tego niesamowitego uczucia, uczucia odnalezienia swojego miejsca na ziemi. Nawet po wielu latach od powrotu do Anglii zdarzało mu się wzdychać tęsknie do tamtych dni.

Podzielili się na grupy, przygotowali stanowiska obserwacyjne, oczyścili kompleks zaznaczonych na mapie budynków, w których przyszło im mieszkać... I zaczęło się czekanie.

Czekanie trwało cztery lata, osiem miesięcy i osiemnaście dni.

Gdy po upływie tego czasu jeden z mężczyzn krzyknął, że widzi pod wodą ludzi z rybimi ogonami, na wyspie zawrzało jak w kociołku, który zbyt długo stał na ogniu. Tylko dzięki opanowaniu kapitana wszyscy badacze nie rzucili się od razu między fale. Wysłał on do przybyłych istot dwuosobową delegację złożoną z najstarszego z trzech braci Weasley i swojego najlepszego przyjaciela, a sam co tchu pobiegł po pióro, pergamin i aparat.

Septimus i pozostali członkowie wyprawy mogli tylko stać na plaży i obserwować, jak dwóch szczęśliwców krzywi się, połykając skrzeloziele, a następnie w pośpiechu nurkuje.

Syreny pojawiły się niemal milę od brzegu, więc nie widać było, jak delegacja radzi sobie ze zdobywaniem informacji. Ci, którzy pozostali na plaży, spędzili godzinę na ożywionej dyskusji, a co odważniejsi - na planowaniu, co zrobią z pieniędzmi z nagrody, którą na pewno otrzymają po tak wspaniałym odkryciu.

Ich miny zrzedły, gdy dwóch przemoczonych nurków wyszło na piasek ze zmarszczonymi czołami. Syreny nie dość, że przez pierwsze pół godziny konsekwentnie uciekały od badaczy, to nie mówiły po angielsku (ani w żadnym innym znanym mężczyznom języku), wydawały z siebie jedynie wysokie dźwięki kojarzące się raczej z mową delfinów. Bardzo zainteresował je natomiast fakt, iż ludzie posiadają dwie nogi, i zarówno przedstawiciele płci męskiej, jak i żeńskiej oglądali je z wielką ciekawością. Nie udało się od nich uzyskać choćby najlichszej informacji, gdyż nawet zaimprowizowany język migowy nie przypadł im do gustu.

Ale mimo to, droga Cedrello - pisał wieczorem Septimus w liście do narzeczonej - obaj wydawali się zadowoleni. Mówili, że syreny to istoty piękne i pełne wdzięku. I choć nie obyło się bez drobnych złośliwości, takich jak usilne próby sprawdzenia, czy spodnie i koszule naszych przyjaciół stanowią jedność z ich ciałem, na pewno inteligentne. Nie obca jest im również praca zespołowa. Mój brat wspomniał, że nawet nie zauważyli, gdy - ławica? stado? grupa? - syren licząca dwa tuziny osobników otoczyła ich zwartym murem.

Dni mijały. Teraz, po nawiązaniu pierwszego kontaktu, syreny pojawiały się niemal codziennie - czasem dalej, czasem całkiem blisko brzegu. Wydawało się, że są zainteresowane ludźmi w nie mniejszym stopniu, niż ludzie nimi.

Kapitanowi udało się z nimi  w pewnym stopniu porozumieć. Pokazał on im (zabezpieczoną zaklęciem przed wodą) księgę, w której opis pod starannym rysunkiem postaci bez twarzy, za to z rybim ogonem składał się z jednego wielkiego znaku zapytania. To morscy ludzie zrozumieli – wkrótce zaczęli przynosić biżuterię wykonaną przez ich jubilerów, narzędzia służące do uprawy wodorostów, którymi się żywili, częściowo pokryte glonami kamienne tablice pochodzące najwyraźniej sprzed dziesiątków lat… Kiedy jeden z marynarzy zranił się podczas naprawiania szalupy, dali pokaz podwodnej medycyny.

Oddychali równie swobodnie w wodzie, jak i poza nią, co bardzo ułatwiało kolejne spotkania.

Notesy zapełniały się informacjami. Powoli powstawał słownik angielsko-syreni (okazało się, że język, którego używają na lądzie, diametralnie różni się od pisków wydawanych przez nich pod powierzchnią). Przyjaciel kapitana o imieniu Will jako najlepszy rysownik miał pełne ręce roboty, szkicując syreny w każdym możliwym miejscu.

Septimus był w siódmym niebie. Ich wyprawa przynosiła więcej efektów, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać – był to okres, w którym jego rodzina otrzymywała od niego najwięcej listów. Szczególnie zachwycony był, gdy pewnego dnia on i grupka kilku jego bliższych kolegów zobaczyli z oddali potężną sylwetkę unoszącą się nad falami. Długie, ciemne włosy i broda wpadały do oceanu. Słońce odbijało się w ozdobie spoczywającej na głowie przybysza. Po kilkunastu sekundach postać zanurzyła się i nie pokazała więcej.

Nikt nie miał wątpliwości, że patrzyli na króla podwodnego świata. Tego wieczora przy ognisku syreny potwierdziły to i częściowo opowiedziały, częściowo pokazały na migi historię rodziny królewskiej.

Król Tryton był sprawiedliwy i dobry. Rządził mądrze, a królestwo pod jego panowaniem przeżywało swoje najpiękniejsze lata. Wiele lat temu pojął za żonę królową Atenę, znaną ze swojego piękna i czystego głosu. Oboje kochali muzykę, ale kiedy ona śpiewała… Powiadają, że nawet Nucące Jaskinie milkły, by jej nie zagłuszać. Mieli sześć córeczek, bardzo wesołych i uwielbianych przez wszystkich.

Septimus przysłuchiwał się opowieści oczarowany. Ponieważ długo studiował notatki marynarzy, a także spędzał dużo czasu w towarzystwie syren nauczył się ich języka lepiej niż reszta jego przyjaciół.

Ze wszystkich morskich ludzi najbardziej polubił Lolitę, młodą dziewczynę z jasnoróżowym ogonem, oraz Miriusa i Februsa, braci bliźniaków o łuskach tak granatowych, że prawie czarnych. Potrafili przesiadywać we czwórkę długie godziny na przybrzeżnych skałach, śmiejąc się i opowiadając o miejscach, z których pochodzą, a przede wszystkim ucząc się nawzajem swoich języków. Weasley jako człowiek pojętny szybko uczył się słów i poprawnej wymowy, i z każdym dniem zakochiwał się coraz bardziej w tym śpiewnym języku.

Gdy nie przebywał ze swoimi rybimi przyjaciółmi ani nie ślęczał nad listami i księgami, najczęściej spacerował na drugą część wyspy, na którą jego ludzcy znajomi nie zapuszczali się zbyt często, i leżał tam na plaży lub unosił się na wodzie. I marzył.

Marzył, że po powrocie on i pozostali staną się sławni i bogaci. Że (choć nie było to zbyt chwalebne) ich sukces utrze nosa małej Muriel, która otwarcie kpiła z niego i jego nadziei.

Nieśmiało marzył też, że pewnego dnia wsiądzie na statek razem z Cedrellą, całym ich dobytkiem i - kto wie? - dziećmi i wróci na tę wyspę, by osiąść na niej na stałe. To tu, nie w deszczowej Anglii czuł się jak w domu - i to to miejsce uważał za swój prawdziwy dom już do końca życia.

Jednak pewnego dnia coś się zmieniło.

Nie potrafiłby powiedzieć, co kazało mu wstać z piasku i popłynąć na najbliższą skałę, ale znalazłszy się tam, nie żałował tego, co zrobił. Na wynurzającej się wody stercie głazów oddalonej o rzut kaflem odwrócona do niego plecami siedziała syrenia kobieta – i śpiewała. Śpiewała tak pięknie, że Septimus natychmiast zapomniał o całym świecie.

Nie wiedział, ile czasu spędził na słuchaniu jej, ale w końcu zorientował się, że chmury zabarwiają się na pomarańczowo. Westchnął cicho i ostrożnie, by nie narobić hałasu, zsunął się ze skały. Jego ubranie na nowo nasiąkło wodą.

Być może syrena jednak coś usłyszała, być może wyczuła ruch drobniutkich fal – dość, że przerwała śpiew i odwróciła się w kierunku mężczyzny. Zaskoczenie na jej twarzy szybko ustąpiło miejsca strachowi. Zanurkowała i zniknęła mu z oczu. Septimus zdążył jednak dostrzec złoty diadem na jej rudobrązowych włosach.

Po tym zdarzeniu młody Weasley wracał w to miejsce codziennie. Nikomu nie powiedział o tym, kogo zobaczył. Miał przeczucie, że gdyby reszta marynarzy dowiedziała się, że spotkał królową, ta nigdy by już się nie pojawiła.

Ku jego rozczarowaniu nie pojawiała się i tak. Po wielu dniach, zdesperowany, zawołał w języku syren:

- Pani, nie lękaj się mnie! Przysięgam na brodę Pana Mórz, że cię nie skrzywdzę!

Morze było tego popołudnia wyjątkowo ciche, a Septimus odniósł wrażenie, że pomarszczona tafla wody wchłonęła jego słowa. Czekał na odpowiedź kilka dłużących się minut, aż w końcu zniechęcony wrócił do swoich ludzkich przyjaciół wcześniej, niż zwykle.

Mimo niepowodzenia następnego dnia znów przyszedł na plażę, a gdy spojrzał w kierunku morza, zobaczył, że na „jego” skale siedzi ta sama syrena. Patrzyła na niego.

Stanął jak wryty. Pod wpływem jej przeszywającego, badającego wzroku nie mógł się ruszyć. Ona jednak przymknęła oczy i zaczęła śpiewać, a mężczyzna usiadł i słuchał jej do wieczora.

Tak minął tydzień. Zawsze, gdy on przychodził na plażę, ona już tam była. Czekała, aż zajmie miejsce w cieniu drzew i pozwalała, by jej towarzyszył (Septimus wiedział, że to ona wyświadcza przysługę jemu, nie na odwrót), póki słońce nie zanurzało się do połowy w oceanie. Wtedy przerywała, a on wiedział, że to sygnał dla niego do odejścia.

Siódmego dnia, w chwili między zmrużeniem przez nią powiek a otwarciem ust, odważył się odezwać.

- Witaj, królowo Ateno – powiedział lekko drżącym głosem. – Bądź pozdrowiona i niech Pan Mórz ma ciebie i twoją rodzinę w swojej opiece.

Wydawała się zaskoczona tym, że bezbłędnie wypowiedział wymagane na królewskim dworze słowa powitania. Septimus czekał z zapartym tchem.

- Witaj, człowieku. Niech twój ogon nigdy cię nie zawiedzie, a twoje łuski rosną mocne.

Jednak to zrobiła. Odpowiedziała zgodnie z etykietą, chociaż uśmiechnęła się, patrząc na jego szorty i bose stopy. Głos miała mocny i dźwięczny również wtedy, gdy mówiła.

- Skąd znasz mój język…

- Septimus. Nazywam się Septimus Weasley, pani – pospieszył z informacją.

- Skąd znasz mój język, Septimusie Weasley?

- Nauczyli mnie go moi przyjaciele z twojego ludu, pani.

Był pewien, że już to wiedziała. I rzeczywiście, nie wyglądała na zdziwioną. Zastanawiał się, po co w ogóle w takim razie pytała?

- Ty i inni ludzie jesteście tu już od dawna. Po co przybyliście?

Znów zadała pytanie, na które na pewno znała już odpowiedź. Mężczyzna nie zamierzał się z nią sprzeczać, zamiast tego opowiedział jak najbardziej szczegółowo o minionych latach, od momentu, w którym zgłosił się na wyprawę.

Nie mówił zbyt płynnie i z pewnością robił błędy, ale królowa słuchała go z cierpliwością. Gdy skończył, zapytała o kolejną rzecz, i o jeszcze następną… Rozmawiali, póki słońce nie dotknęło horyzontu. Wtedy wyprostowała się i  powiedziała:

- Powinniśmy się już rozstać, Septimusie Weasley.

- Jak sobie życzysz, królowo. - Skłonił głowę, choć wcale nie miał ochoty przerywać konwersacji. - Niech prądy morskie prowadzą cię bezpiecznie do domu.

- Niech twoje domowe akwarium będzie zawsze pełne życia, Septimusie Weasley – uśmiechnęła się do niego i zniknęła między falami.

Septimus odszedł, czując dziwną pustkę w sercu.

Wkrótce jego znajomi zaczęli zauważać, że znika gdzieś na całe dni. Wykręcał się od odpowiedzi twierdząc, że uczy się tam, gdzie nikt mu nie przeszkadza, lub że z pomocą skrzeloziela wyprawia się na podmorskie wycieczki. Prawdą była jednak inna - choć nie do końca. Czas ten spędzał oczywiście w towarzystwie królowej Ateny, ale dzięki rozmowom z nią jego znajomość języka syren ciągle się poprawiała, aż pewnego dnia kobieta uznała, że zna go już na tyle dobrze, że zaproponowała mu wyprawę do jej królestwa.

To było dla młodego badacza niesamowite przeżycie. Dzięki prostemu zaklęciu tworzącemu iluzję innym mieszkańcom podwodnego świata wydawało się, że ma ogon. Te wycieczki szybko stały się dla nich codziennością.

W tym okresie Septimus niemal nie pisał listów. Zwyczajnie nie miał na to czasu... ani ochoty. Prawda była taka, że zaczął czuć do królowej coś więcej - i nie wiedział, jak się przed tym bronić. Nie chciał wiedzieć.

Gdy więc pewnego dnia znaleźli się sami w komnatach królowej, żadne z nich nie starało się powstrzymać drugiego. Wspominając po latach tamte chwile, mężczyzna jednocześnie żałował, że czekali tak długo, i czuł się źle z powodu zdradzenia narzeczonej. Jednakże…

Dzień później Atena czekała na próżno. Weasley nie pojawił się. Za to następnego ranka przybiegł na ich plażę już o wschodzie słońca, ale zdenerwowany i z niepewną miną.

Odpływają. Przeprasza, że nie powiedział jej o tym wcześniej. Ma tylko nadzieję, że nie będzie go winiła za tamten incydent. Rok spędzony z nią był naprawdę najlepszym czasem w jego życiu…

Nie wierzyła w to, co słyszy. Przy słowie „incydent” zacisnęła zęby. Widział jej szok, gniew, a w końcu stłumiony ból. Przybrała na twarz maskę, którą czasem dostrzegał podczas jej rozmów z mniej lubianymi osobami.

Skinęła głową w jego stronę.

- Niech prądy morskie prowadzą cię bezpiecznie do domu, Septimusie Weasley.

Ten oficjalny ton go bolał. Nie chciał się z nią rozstawać w ten sposób, ale nie miał już wyjścia.

- A… Królowo. Niech twoje domowe akwarium będzie zawsze pełne życia.

Odwrócił się. Od kępy drzew dzieliło go jakieś trzydzieści stóp. Gdy wszedł na trawę, ostatni raz spojrzał przez ramię. Syrenia królowa siedziała na szczycie skały, z której on po raz pierwszy ją zobaczył. Patrzyła w stronę horyzontu – teraz już wiedział, że to tam znajduje się jej dom – a wschodzące słońce odbijało się w jej koronie.

Wiele, wiele lat później patrzył z rozrzewnieniem na swojego dorosłego już, ale w głębi duszy wciąż trochę dziecinnego syna. Z pewnością po nim Artur Weasley odziedziczył tę chęć poznawania wszystkiego. Nie miał z tego powodu łatwo wśród rówieśników, a nawet ukochanej Molly i dzieci, ale może czułby się lepiej ze świadomością, że gdzieś tam, w ciepłych, australijskich wodach, żyje rudowłosa syrenka niewiele starsza od niego, niepamiętająca już starego człowieka machającego różdżką nad jej nogami, by zmienić je w ogon, i marząca o wielkim Świecie Nad Wodą? Syrenka równie ciekawa świata jak on, syrenka wychowująca się bez matki, którą Septimus wciąż wspominał z głębokim żalem? Syrenka, która prawdopodobnie byłaby najlepszą przyjaciółką Artura, która świetne by go rozumiała?

Czy gdyby Artur Weasley i jego ojciec wiedzieli o istnieniu Ariel, czuliby się szczęśliwsi?