The way you look tonight

YT: Frank Sinatra - The way you look tonight

^ Bardzo Was proszę, abyście przed przeczytaniem tej miniaturki przesłuchali tę piosenkę. Albo puścili ją sobie, gdy zacznie się ona w tekście;)

Enjoy!

- Uważaj... Na trzy…

- Raz...

- Dwa…

- Uch... - sapnął Nico.

Podnieśli półkę i zawiesili ją na ścianie. Cofnęli się parę kroków i popatrzyli na swoje dzieło.

Percy stanął za młodszym chłopakiem i otoczył go ramionami.

- I jak, podoba ci się?

- Tak, Percy. - Chłopak przewrócił oczami. - To bardzo ładna półka.

- Nie o to mi chodzi, i ty dobrze o tym wiesz. Jak ci się podoba to mieszkanie?

Nico przymknął oczy i oparł się o swojego chłopaka całym ciałem. Pomyślał o łazience, którą skończyli malować przedwczoraj (Percy wciąż miał za uchem błękitne ślady po farbie - nie zamierzał mu na razie o tym mówić), o kuchni z piekarnikiem kupionym z drugiej ręki, o salonie będącym jednocześnie sypialnią - Nico uparł się, że ma tam stać jedno pojedyncze łóżko i rozkładana kanapa, aby mogli spać osobno - i nagle poczuł się, jakby zdjęto mu z ramion wielki ciężar. Uczucie przynależności było na tyle niespodziewane, że przez chwilę nie wiedział, co robić. Odwrócił się i z całej siły przytulił Percy'ego.

- Podoba mi się. Bardzo mi się podoba to mieszkanie.

Syn Posejdona uśmiechnął się z zaskoczeniem. Takie okazanie uczuć, choć osoba postronna nawet nie zwróciłaby na nie uwagi, było czymś niezwykłym dla zazwyczaj zamkniętego w sobie chłopaka.

Zanurzył twarz w jego włosach.

- Cieszę się, mały.

Nico wyplątał się z jego objęć.

- Nie nazywaj mnie tak. Nie jestem mały.

Percy spojrzał w zmrużone oczy chłopaka młodszego od niego o cztery lata i niższego o głowę i zacisnął usta, by się nie roześmiać.

- Zgadza się, nie jesteś mały. W ogóle.

- Percy...

- Ani trochę.

- Percy...

- Jesteś wręcz przeciwieństwem małości, jeśli można tak powiedzieć.

- Zamknij się, Jackson! - Syn Hadesa splótł ręce na piersi. - I nie ma takiego słowa jak "małość".

- Jestem dyslektykiem. - Czarnowłosy chłopak wzruszył ramionami.

- Ale nie idiotą. Nie można wszystkiego usprawiedliwiać dysleksją.

- Zaczekaj chwilę - Percy zaczął klepać się po kieszeniach. - Pójdę po dyktafon, a potem to powtórzysz.

- Zmieniłem zdanie. Ty jednak jesteś idiotą. Ale to nie wina dysleksji. Zwyczajnie masz glony zamiast mózgu.

- Gdy mówisz takie rzeczy, lubię cię jakby trochę mniej, wiesz? - Zrezygnowany pokręcił głową.

- Jakoś to przeżyję.

- Dlaczego każda nasza rozmowa kończy się bezsensowną kłótnią o moją inteligencję? - narzekał Percy, idąc do kuchni.

Zapalił światło. Za oknem już od dawna panowała ciemność.

- To bynajmniej nie jest moja wina.

- Zabawne. Chcesz colę?

- Woda wystarczy. Która godzina?

Syn Posejdona otworzył butelkę i ruchem ręki nakazał wodzie przenieść się do szklanki.

Nico śledził płyn wzrokiem, dopóki ostatnia kropla nie znalazła się na swoim miejscu.
- Popisujesz się - mruknął.

- Za dwadzieścia pierwsza. Mówiłeś coś?

- Nie, nic. - Upił łyk. - Obejrzymy film?

Telewizor i odtwarzacz DVD pochodziły, dla odmiany, z trzeciej ręki, więc obraz nie był może najlepszy, ale całkiem niezły jak na taką cenę. Umościli się na kanapie z piciem i michą popcornu, a Percy zarzucił na nich koc i nacisnął "play".

- Naprawdę musimy oglądać... - Nico zerknął na napisy początkowe - "Mój chłopak się żeni"?

- To Sally dała nam filmy. - Percy wrzucił do ust garść popcornu. - Jutro możemy iść na zakupy, wybierzesz coś bardziej interesującego.

- Wszystko będzie bardziej interesujące od tego - skrzywił się chłopak.

- Mamy jeszcze... - syn Posejdona wstał i podszedł do ich kolekcji - "Pretty woman", "Mamma mia!", "Obecność", "Avatara"... Jeśli chcesz, weźmiemy coś innego.

- Wracaj tu. - Nico pokręcił głową. - Postanowione, jutro koniecznie idziemy coś dokupić. Nie będę...

- Nie narzekaj, tylko oglądaj. - Starszy z nich wrócił na swoje miejsce, przyciągnął niezadowolonego półboga do siebie, opierając o swoją klatkę piersiową, cmoknął go w szyję i okrył ich kocem. - Nic ci nie pasuje.

- Nieprawda.

- Prawda.

- Nieprawda.

- Prawda. To niby co takiego ci pasuje?

- Pasuje mi... na przykład ta kanapa. - Syn Hadesa zaczął się kręcić i mościć, aż w końcu Percy szturchnął go, aby się uspokoił. Nico uniósł jeden kącik ust, tworząc imitację uśmiechu samozadowolenia.

Percy ugryzł go w ucho.

- Nie wierć się, tylko oglądaj, Jackson. - Oparł się o niego wygodniej i pozwolił, by Julianne opowiedziała mu swoją historię.

Percy przeciągnął się i ziewnął szeroko. W świetle napisów końcowych spojrzał na półleżącego na nim przyjaciela. Nico miał zamknięte oczy, na jedno z nich opadł mu kosmyk włosów.

Dawno nie widział go tak spokojnego i rozluźnionego. W tej chwili mógłby być ty wesołym dziesięciolatkiem, którego z pomocą Łowczyń Artemidy Percy, Grover i Thalia zabrali lata temu z Westover Hall.

- Wstawaj, Śpiąca Królewno. – Uszczypnął go lekko w ramię. – Film się skończył.

- Nie nazywaj mnie tak – zaprotestował zaspanym głosem Nico. – Nie jestem księżniczką Disneya.

- To jak mogę cię nazywać, co?

- Normalnie. – On też ziewnął i usiadł prosto. – Ten film był nudny.

- Wcale nie! – obruszył się syn Posejdona. – Zwłaszcza kłótnia w łazience była zabawna.

- Taa, czułem, jak rżałeś ze śmiechu. – Nico pokręcił głową. – Następnym razem wybierzmy coś, na czym nie będziesz się trząść. Jak to się tak właściwie skończyło?

- Nikt ci nie kazał na mnie spać. – Percy pokazał mu język. – Kim i Michael wzięli ślub, a Julia Roberts tańczyła z Georgem na weselu.

- On był fajny. Ten George.

Starszy z nich wstał i włączył światło. Przez chwilę obaj mrugali, przyzwyczajając oczy do jasności.

- Ej, bo zrobię się zazdrosny.

- Nie martw się. – Nico uśmiechnął się do niego bardzo, bardzo słodko. – To, że był przystojny… - zrobił kroczek w jego kierunku - i wolny… - kolejny kroczek - i zabawny… i był gotowy polecieć samolotem do swojej przyjaciółki, mimo że tego nienawidził… no i to, że był gejem… - po każdym przykładzie przysuwał się odrobinę bliżej Percy’ego, tak, że teraz odległość między nimi wynosiła kilka centymetrów. - To wcale nie znaczy, że musisz być zazdrosny.

- Przymknij się. – Jego chłopak poczochrał mu włosy i, korzystając z chwili jego nieuwagi, przemknął do kuchni. – A to o lataniu samolotem to naprawdę był cios poniżej pasa.

Nico oparł się o framugę drzwi i patrzył na Percy’ego uwijającego się koło chlebaka.

- Znowu będziesz jadł? O… - Zerknął na zegar wiszący na ścianie – trzeciej w nocy? Poza glonami w czaszce musisz mieć jeszcze czarną dziurę w żołądku.

- Zjeżdżalnię wodną Tyfona. Chcesz jedną? – Wyciągnął w jego stronę kanapkę z serem.

Nico z obrzydzeniem zmarszczył nos.

- Ser żółty? Fuu.

- Jeszt dob’y, czego chczesz? – wymamrotał Percy z pełnymi ustami.

- Wy, dzieci Pana Mórz, macie dziwne upodobania. Ser żółty, masło orzechowe… Jak można to jeść?

Chłopak o dziwnych upodobaniach przełknął w końcu i włączył radio.

- …powiedział człowiek zdolny żywić się wyłącznie pestkami granatu. I ty śmiesz wydziwiać?

Someday

- Granat to owoc Pod… Ej, puść mnie!

When I'm awfully low

Percy złapał go za nadgarstek i przyciągnął do siebie.

When the world is cold

- Nie puszczę. – Położył obie dłonie na biodrach Nico i zaczął delikatnie nim kołysać.

I will feel a glow just thinking of you

- Śmierdzisz serem. To strasznie psuje piosenkę, którą lubię. A ja nie tańczę. – Podjął kolejną skazaną na niepowodzenie próbę wyswobodzenia się.

- And the way you look tonight – zanucił jego oprawca. – Tańczysz. Właśnie w tej chwili.

Nico zamilkł. Przez chwilę kołysali się bez słowa.

Yes you're lovely
With your smile so warm
And your cheeks so soft
There is nothing for me but to love you
And the way you look tonight

- To nie jest taniec – zaoponował w końcu syn Hadesa.

With each word your tenderness grows

- Tak sądzisz?

Tearing my fear apart

- Tak. Raz, nawet nie ruszyliśmy się z miejsca. Dwa… Ja nie tańczę.

Percy roześmiał się cicho.

And that laugh
Wrinkles your nose

- I dlatego, że ty nie tańczysz, to nie może być taniec?

Touches my foolish heart

- Dokładnie.

Nico głośno wciągnął powietrze, gdy nagle Percy zakręcił nimi po całej kuchni.

Lovely
Never ever change
Keep that breathless charm

- Won't you please arrange it…

- Fałszujesz – mruknął syn Hadesa.

- ‘Cause…

- Percy…

- I loove youu – Zmrużonymi oczami wpatrywał się w niemal niezauważalne rumieńce na zawsze bladych policzkach jego chłopaka.

- Just the way you look tonight – dokończył triumfalnie.

- Jackson…

- Tak? – Przysunął się jeszcze bliżej niego i wrócił do początkowego, spokojnego tempa.

- Po prostu już nic nie mów. – Syn Hadesa przymknął oczy.

And that laugh
That wrinkles your nose
It touches my foolish heart

Nico oparł czoło na ramieniu swojego partnera.

Lovely
Don't you ever change
Keep that breathless charm
Won't you please arrange it
‘Cause I love you
Just the way you look tonight

Hmm...
Hmm...
Just the way you look tonight

Kiedy wybrzmiały ostatnie nuty, Nico sięgnął ręką w kierunku radia i wyłączył je. Chwilę później znów został objęty przez Percy’ego.

Stali tak, na środku ich małej kuchni, w piżamach, w które przebrali się przed włączeniem filmu, podczas gdy za oknem powoli wstawało słońce – ten, któremu udało się wreszcie, po - notabene -  osiemdziesięciu latach znaleźć prawdziwy dom i ten, który pomógł mu go stworzyć.