7-7-7 Writing challenge #7

Tak, to dokładnie to, o czym myślicie: siódmy (i ostatni) dzień wyzwania:))

Jak zwykle pominęłam resztę poprzedniej serii i wzięłam się od razu za kolejną. Dziś przed Wami zdanie z "Czerwonej piramidy" Ricka Riordana. (Czy on naprawdę nie ma co robić? Zaraz koło Kronik Rodu Kane stoi jeszcze Magnus Chase. Wujek zapchał mi ponad pół półki.)

Dziś podsłuchamy końcówkę narady prowadzonej w Wielkim Domu, na której znani nam herosi i centaur będą się zastanawiać, czy... A, zobaczycie sami:P

Wskazana jest znajomość opowiadania pt. "Syn Sobka".

I przypominam, że Magnus jest kuzynem Annabeth;)

Prawdopodobnie kolejność zdarzeń nie jest poprawna, ale na potrzeby miniaturki przyjmijmy, że wszystko potoczyło się właśnie tak, dobrze?:)

Enjoy!

 

almaboheme.blogspot.com

Egipscy bogowie istnieją.

Zaskoczeni? Ja nie bardzo.

To znaczy, byłam trochę zdziwiona, gdy to usłyszałam. Ale moje życie jest już na tyle pokręcone, że informacja o istnieniu kolejnych postaci z mitów po prostu nie zrobiła na mnie większego wrażenia.

Najpierw okazało się, że grecka bogini jest moja matką. Potem, że na dodatek występuje również w swojej rzymskiej formie, podobnie jak cała reszta jej rodzeństwa. Potem, że kuzyn mojej przyjaciółki ma coś wspólnego ze skandynawskimi bogami.

Tak więc teraz, gdy Percy wrócił do Obozu tuż po tym, jak prawdopodobnie uratował życie Carterowi, magowi egipskiemu, po prostu stwierdziłam, że mnie to przerasta i już zawsze będę tylko przytakiwać  - nie ważne, co jeszcze usłyszę. Historii o zerwaniu zawieszki olbrzymiemu krokodylowi i niewidzialnym hieroglifie namalowanym na nadgarstku Percy’ego i tak nic nie pobije.

To Annabeth domyśliła się, że tamten nieznajomy chłopak ma coś wspólnego z Egipcjanami. Syn Posejdona wspomniał o tym, że Carter wymienił imię Sobka, a ona przypomniała sobie, że był to jeden z bogów kraju piramid.

Która to już mitologia, czwarta? Jakby jedna czy dwie nie wystarczały.

- Pipes?

Patrzę na Hazel.

- Co o tym myślisz?

- Co myślę o czym? – Mrugam. No tak, odpłynęłam.

- Uważasz, że powinniśmy mówić reszcie o Carterze? O bogach egipskich? – powtarza Percy.

Kręcę głową, jeszcze zanim skończył zadawać pytanie.

- Nie. Tak samo, jak nie powiedzieliśmy im o Magnusie. Będą się zastanawiać, martwić, może bać o kolejny koniec świata. Nie mówmy im.

Pilnuję, by nie zacząć używać czaromowy. Jeśli mimo wszystko chcą powiadomić o tym resztę półbogów, nie będę się sprzeciwiać.

Spoglądam na pozostałe osoby zgromadzone wokół stołu do ping-ponga w sali rekreacyjnej Wielkiego Domu. Koło mnie Percy i Annabeth milcząco dochodzą do porozumienia, dalej gładzi się po bródce Chejron, obok którego w powietrzu unosi się mgielne okienko ukazujące zaaferowanego Franka, przygryzającą wargę Hazel i marszczącą czoło Reynę. Zadzwoniliśmy do nich za pomocą iryfonu zaraz po zebraniu się w tym pomieszczeniu.

Niedaleko nich, a jednocześnie najbliżej drzwi stoi Nico. Po jego lewej, a mojej prawej stronie Jason stuka palcami w blat stołu.

Widać, że pozostali też zdążyli podjąć już decyzję.

Percy i Annabeth podzielają moje zdanie, podobnie jak Reyna, tłumacząca swoje zdanie spokojnym, ale stanowczym głosem. Z wdzięcznością patrzę na dziewczyny. Wiem, że rozumiemy się bez słów.

Frank przepraszająco zerka na swoją dziewczynę i popiera naszą czwórkę.

Hazel przygląda się z uwagą swojemu bratu i uśmiecha się, gdy ten cicho mówi, że powinniśmy powiadomić resztę. Nie podaje powodu; robi jego siostra, patrząc błagalnie na Jasona i wyrzucając z siebie słowa z prędkością światła.

- Nie powinniśmy tego przed nimi ukrywać. Przeszli tyle samo, co my, zasługują na prawdę. Lepiej, aby wiedzieli, mają prawo do poznania całej historii, do bycia przygotowanymi…

- Na co twoim zdaniem mają być przygotowani? – Percy wchodzi jej w słowo. – Nie wydaje mi się, aby oni też mieli problem z ciągłymi końcami świata. Przynajmniej nic o tym nie słyszeliśmy.

- Ale powinni wiedzieć. Nie możemy tego przed nimi ukrywać, to nie jest sprawiedliwe w stosunku do nich.

- Hazel… - odzywa się Annabeth. – Niedawno skończyła się wojna z Gają. Moim zdaniem czas, aby herosi odpoczęli. Przynajmniej przez chwilę. Powiemy im… - zawiesza głos. – Ale później. Kiedyś.

- Ja zgadzam się  z Hazel – mówi Jason po chwili. – Niech wiedzą.

Wszyscy patrzymy na Chejrona. Co prawda na „nie” jest pięć osób, a na „tak” trzy, ale jego głos i tak jest decydujący.

Przez parę sekund panuje cisza.

- Nie – postanawia centaur, a ja oddycham z ulgą. – Nie, bo uważam, że ty – tu zwraca się do syna Posejdona -  i Carter mieliście rację. Ktokolwiek wypuścił krokodyla, prawdopodobnie miał nadzieję, że się spotkacie i wyniknie z tego coś niedobrego. Owszem, poznaliście się, ale na razie nic się nie stało. Wolę jednak nie kusić losu. To wydarzenie ma pozostać tajemnicą, przynajmniej do czasu, aż okaże się, kto za nim stoi i czego chciał.

- Lub dopóki nie trzeba będzie wzywać tego chłopaka, by pomógł nam w walce – mruczy córka Plutona. 

Nico wygląda, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie rezygnuje.

- Zebranie uważam za zakończone – mówi głośniej centaur.

Po kolei wychodzimy z sali, składając tym samym przysięgę milczenia – i mając nadzieję, że tajemniczy symbol na nadgarstku Percy’ego nigdy nie okaże się potrzebny.